Agnieszka Łobacz, sinolożka i dyplomatka, w latach 80. pracowała w Ambasadzie Polski w Dżakarcie, którą w 1984 r. przez kilka miesięcy kierowała. Dzięki kontaktom z polskimi werbistami zainteresowała się tradycyjnymi tkaninami wytwarzanymi w tym rejonie świata – ikatami. Są one obok batików najbardziej popularnymi rodzajami tkanin w Indonezji. Ich nazwa pochodząca z języka malajskiego, oznaczająca „wiązać” lub „zawiązać” odnosi się do techniki farbowania przędzy, w której wzór tworzy się poprzez precyzyjne wiązanie i farbowanie jej wybranych fragmentów. Ikaty są ważnym elementem tradycyjnej kultury. Na wystawę składa się ponad dwadzieścia tkanin oraz cztery rzeźby ceremonialne grupy etnicznej Bataków Toba z Sumatry.
W czwartek, 4 września o godz. 18 w Hugonówce odbędzie się finisaż wystawy. W programie zaplanowano spotkanie z Agnieszką Łobacz oraz Ewą Soszko-Dziwisińską, kierownikiem Pracowni Konserwacji Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie. Podczas wydarzenia będzie można usłyszeć fascynującą opowieść o historii i kulturze Indonezji – od klimatycznych Małych Wysp Sundajskich po tętniącą życiem Sumatrę. Goście przybliżą bogactwo kulturowe Małych i Wielkich Wysp Sundajskich, ich różnorodność klimatyczną, a także opowiedzą o roli polskich werbistów w tym regionie. Nie zabraknie również wątków poświęconych tradycyjnym technikom tkania ikatów oraz ich znaczeniu w codziennym i rytualnym życiu lokalnych społeczności.
Wstęp wolny
Kuratorem wystawy jest Hanna Kaniasta
Twoje zdanie jest ważne jednak nie może ranić innych osób lub grup.
Komentarze opinie